Przejdź do zawartości

Żuraw australijski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Żuraw australijski
Antigone rubicunda[1]
(Perry, 1810)
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ptaki

Podgromada

Neornithes

Infragromada

ptaki neognatyczne

Rząd

żurawiowe

Rodzina

żurawie

Podrodzina

żurawie

Rodzaj

Antigone

Gatunek

żuraw australijski

Synonimy
  • Ardea rubicunda Perry, 1810[2]
  • Grus rubicunda (Perry, 1810)
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3]

Zasięg występowania
Mapa występowania

Żuraw australijski[4] (Antigone rubicunda) – gatunek dużego ptaka z rodziny żurawi (Gruidae). Zamieszkuje północną Australię, we wschodniej Australii osiąga wybrzeże południowe. Nielicznie gniazduje na Nowej Gwinei (w dorzeczach rzek Sepik i Fly)[2]. Nie jest zagrożony wyginięciem.

Taksonomia

[edytuj | edytuj kod]

Jest to gatunek monotypowy[2][5]. Ptaki z północy zasięgu proponowano wydzielić do podgatunku argentea, ale nie jest on obecnie akceptowany[2][6].

Charakterystyka

[edytuj | edytuj kod]
Zbliżenie głowy
Wygląd zewnętrzny
Duży ptak o upierzeniu ciała srebrnoszarym. Przedłużone wewnętrzne lotki ramieniowe zwisają jako kiść przypominająca ogon. Lotki dłoniowe są czarne. Nieopierzona głowa na czole i górnej części jest jasnoszara, a na policzkach i z tyłu czerwona. Długie, czarne, podobne do włosów pióra tworzą brodę. Długie nogi są koloru ciemnoszarego. Głowa młodych osobników jest początkowo całkowicie opierzona i szara lub jasnobrązowa.
Rozmiary
długość ciała: około 160 cm[2], wysokość ciała: 100–120 cm, rozpiętość skrzydeł: 200–230 cm[2]
Masa ciała
samce 4761–8729 g, samice 3628–7255 g[2]
Zachowanie
W czasie poru suchej koczują i odbywają krótkie wędrówki. Ptaki te przebywają w większych grupach. Nocują w płytkiej wodzie i w ciągu dnia szukają pożywienia. Ptaki latają z wyprostowaną szyją, a nogi sięgają daleko poza krótki ogon. Trąbiące głosy wydawane są zarówno w locie, jak i na ziemi.

Środowisko

[edytuj | edytuj kod]

Płytkie i rozległe tereny bagniste, obszary zalane; występuje na łąkach, pastwiskach i nieużytkach.

Pożywienie

[edytuj | edytuj kod]

Do wygrzebywania pokarmu używają silnych dziobów. Żywią się podziemnymi pędami i korzeniami roślin bagiennych. Dietę uzupełniają owadami, ślimakami i małymi kręgowcami, jak również jedzą zboże i inne uprawy polowe.

Zachowania godowe
Samce i samice tokują, wykonując taniec godowy. Skaczą z wygiętymi skrzydłami, wydając trąbiące głosy, wyginając szyję i wyrzucają głowę do góry, aż dziób skierowany jest pionowo w górę.
Gniazdo
Budują duże gniazda zbudowane z materiału roślinnego leżące zazwyczaj w płytkiej wodzie lub na małej wyspie. Czasami składają jaja bezpośrednio na gołej ziemi.
Jajo z kolekcji muzealnej
Jaja i wysiadywanie
Samica składa zazwyczaj dwa jaja (rzadziej jedno). W wysiadywaniu jaj biorą udział obydwoje rodzice przez okres 28–30 dni.
Pisklęta
Po 2–3 dniach młode opuszczają gniazdo. W razie niebezpieczeństwa chowają się wśród roślinności w najbliższym otoczeniu. Rodzina pozostaje w płytkiej wodzie lub na terenach wilgotnych. Młode są karmione przez rodziców około roku, lecz same już polują na owady i inne małe zwierzęta. Gdy nauczą się latać, jeszcze przez dłuższy czas zostają z rodzicami.

Status

[edytuj | edytuj kod]

IUCN uznaje żurawia australijskiego za gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern) nieprzerwanie od 1988 roku[3]. Liczebność populacji w latach 1990. szacowano na około 20–100 tysięcy osobników[6]. Globalny trend liczebności uznawany jest za spadkowy, choć trendy liczebności niektórych populacji nie są znane[3].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Grus rubicunda, [w:] Integrated Taxonomic Information System [dostęp 2021-09-28] (ang.).
  2. a b c d e f g Archibald, G.W., Meine, C.D. & Kirwan, G.M.: Brolga (Antigone rubicunda). [w:] del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (red.). Handbook of the Birds of the World Alive [on-line]. Lynx Edicions, Barcelona, 2016. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-08-15)].
  3. a b c BirdLife International, Grus rubicunda, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species [dostęp 2021-09-28] (ang.).
  4. Systematyka i nazwa polska za: P. Mielczarek, M. Kuziemko: Podrodzina: Gruinae Vigors, 1825 - żurawie (wersja: 2017-06-25). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2021-09-28].
  5. F. Gill, D. Donsker, P. Rasmussen (red.): Flufftails, finfoots, rails, trumpeters, cranes, limpkin. IOC World Bird List (v10.1). [dostęp 2020-04-01]. (ang.).
  6. a b Meine, Curt D. & Archibald, George W. (red.): The Cranes: Status Survey and Conservation Action Plan. Gland, Switzerland & Cambridge, U.K.: IUCN, 1996, s. 135. ISBN 2-8317-0326-3.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • E. Keller, J. H. Reichholf, G. Steinbach: Leksykon zwierząt: Ptaki cz. 2. Warszawa: Świat Książki, 2003, s. 40. ISBN 83-7311-181-6.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]